Η Μαρία προτείνει: Η Ελένα Ξέρει
Η Ελένα Ξέρει - Claudia Pineiro (Μετάφραση ασπασια καμπυλη) | Εκδόσεις Carnívora
Δεν είμαι φαν των νουάρ και των αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά πολύ μου άρεσε το Η Ελένα Ξέρει - μάλλον ακριβώς γιατί είναι βαθιά κοινωνικό και ξεφεύγει από τα όρια του νουάρ.
Μόλις 172 σελίδες αλλά με βαρύ κι ασήκωτο θέμα, οφείλω να προειδοποιήσω ότι αυτό εδώ είναι ένα στενάχωρο βιβλίο, το οποίο, όμως, σε παρασύρει αβίαστα μέσα στην πίκρα του.
Αυτή είναι η ιστορία της Ελένα, που πάσχει από Πάρκινσον και μόλις έχει χάσει την κόρη της, Ρίτα, η οποία αυτοκτόνησε. Αυτοκτόνησε, όμως; Γιατί η Ελένα είναι η μόνη που δε θεωρεί ότι η κόρη της θα έβαζε τέλος στη ζωή της. Αποφασίζει λοιπόν, με την ελάχιστη κινητικότητα και τον μηδαμινό έλεγχο στο κορμί της που της επιτρέπει η ασθένειά της (Αυτή η π***να η αρρώστια) να κάνει ένα ταξίδι ώστε να βρει μια γυναίκα από το παρελθόν της Ρίτα, η οποία (η Ελένα το ξέρει) είναι σε θέση να τη βοηθήσει να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στην κόρη της.
Μια αφήγηση ασφυκτική, με ένα τέλος - χαστούκι, τόσο προς την Ελένα (που νομίζει ότι ξέρει αλλά μόνο στο τέλος αρχίζει να καταλαβαίνει πραγματικά την κόρη της) όσο και προς τον ίδιο τον αναγνώστη. Ένα βιβλίο για τη μητρότητα, για τους ρόλους της γυναίκας και τις προσδοκίες που έχει η κοινωνία για το γυναικείο σώμα, αλλά και για το 'χρέος' των παιδιών να φροντίζουν τους γονείς τους στη δύση της ζωής τους. Μια ιστορία για τα γηρατειά και την αρρώστια που καταβάλλει το σώμα αλλά δε δυναστεύει το μυαλό και δε μειώνει τη θέληση για ζωή.
Αξίζει να αναφερθεί και η όπως πάντα προσεγμένη έκδοση των Εκδόσεων Carnivora ?
"Σαρκοβόρες εκδόσεις για μαύρους καιρούς", indeed.
"Κανείς δεν ξέρει την κόρη της καλύτερα απ' την ίδια, σκέφτεται, επειδή είναι μάνα ή υπήρξε μάνα. Η μητρότητα, σκέφτεται η Ελένα, εξασφαλίζει κάποιες ιδιότητες, μια μάνα γνωρίζει το παιδί της, μια μάνα ξέρει, μια μάνα αγαπάει. Έτσι λένε κι έτσι θα 'ναι. Εκείνη αγάπησε και αγαπάει, ακόμα κι αν δεν το 'λεγε, ακόμα κι αν καβγάδιζε από μακριά, ακόμα κι αν τσακωνόταν λες και εξαπέλυε το μαστίγιό της και δε χάιδευε, ούτε φιλούσε, μια μάνα αγαπάει. Άραγε, συνεχίζει να είναι μάνα τώρα που δεν έχει κόρη, αναρωτιέται. Αν ήταν η ίδια νεκρή, η Ρίτα θα ήταν ορφανή. Τι όνομα έχει εκείνη χωρίς την κόρη της; Μπορεί ο θάνατος της κόρης της να σάρωσε ό,τι η ίδια είχε υπάρξει;"